Het onwerkelijke coronajaar 2020 zit er bijna op, dus is het tijd om terug te blikken. Ook muzikaal. Live-muziek was er nagenoeg niet, dus kunnen we ons helemaal focussen op wat er aan albums is uitgekomen. Dit is mijn albumlijst van 2020, met bovenaan de band van Dan Bejar die ik in mei live zou zien, maar dat is inmiddels voor de tweede keer verplaatst, ditmaal naar juli 2021. Een pre-corona-album, al lijken de associatieve teksten soms al vooruit te wijzen naar alle gekte die zou volgen. “Just look at the world around you. Actually, no, don’t look!”
- Destroyer – Have We Met
- Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters
- My Morning Jacket – The Waterfall II
- Waxahatchee – Saint Cloud
- Sports Team – Deep Down Happy
- Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways
- Eefje de Visser – Bitterzoet
- Bonny Light Horseman – Bonny Light Horseman
- Empress Of – I’m Your Empress Of
- Chuck Prophet – The Land That Time Forgot
Nagenoeg zonder concerten was 2020 een raar jaar. Toch is er veel mooie muziek gemaakt. Destroyer blies me omver met de ingetogen heftigheid van ‘Have We Met’, Waxahatchee dreef me tot tranen met haar intense Americana-album ‘Saint Cloud’. De erfpachters van Prince trakteerden ons op alle outtakes van ‘Sign O’ The Times’, terwijl Bob Fosko ons achterliet met het lieflijke liedje ‘Fluiten’. De pandemische tijdgeest werd goed gevat in albumtitels als ‘The New Abnormal’ (The Strokes) en ‘The New OK’ (Drive-By Truckers).
Het meest geraakt werd ik door drie hartenkreten over de teloorgang van de Verenigde Staten, die dit jaar eindelijk afscheid namen van de onberekenbare en polariserende president Donald J. Trump.
Bob Dylan liet zien hoezeer bijna-tachtigers nog altijd muzikaal relevant kunnen zijn met zijn tijdloze album ‘Rough and Rowdy Ways’, waarop hij in het zeventien-minuten durende ‘Murder Most Foul’ de moord op president John F. Kennedy aangreep om zijn licht te schijnen op wat er mis is in zijn thuisland. Ook Sufjan Stevens maakte na jaren weer een mooi (maar ook vervreemdend) album, waarop hij ruim twaalf minuten nodig had voor een enigmatische soundscape over Amerika.
Kill Them With Kindness
Het lied dat er evenwel voor mij het meest uitspringt is ‘Get Off The Stage’ van de flegmatieke singer-songwriter Chuck Prophet. Luchtigjes analyseert hij wat er allemaal mis is met het presidentschap van Trump, waarbij zijn humor vele malen sterker werkt dan het scanderen van ‘Fuck Trump’ dat je elders wel eens langs ziet komen. Vooral de beeldspraak is prachtig: Trump als auto met vier lekke banden of een paar sokken vol gaten. Tegelijk oordeelt Prophet keihard over de vijfenveertigste president van de VS:
“You’ve got an ugly mouth
You got no heart at all,
Except for your Russian pal
You’re an obstruction in democracy’s bowel
And the patient is dying”
Hoewel dit schattige protestlied niets aan duidelijkheid overlaat (“You’re headed for prison, you know”) heeft Prophet toch ook een aantal sympathieke adviezen voor de vertrekkende president: ga een boek lezen, bezoek een kunstbeurs of zet John Prine op repeat. Briljant in zijn eenvoud. Kill them with kindness.
Begin 2020 sprak Prophet met dit nummer de hoop uit dat zijn land eindelijk zou worden verlost van Trump. Eind 2020 kwam zijn hoop eindelijk uit – op de voor Trump zo theatrale en dramatische wijze. Knap om daar een liedje over te schrijven dat compleet het tegendeel is van die bizarre president. Amerika heeft behoefte aan rust, de rest van de wereld ook.
Jeroen Mirck is redacteur van De Ondernemer en schrijft voor muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.
